De eerste week Zuid Afrika
Zondagochtend om 8.15 uur landen we in Kaapstad. We zaten direct achter Business Class en konden vrij snel het vliegtuig verlaten. Normaal zijn we niet zo snel en wachten we de meute af, maar dit keer stonden we klaar. We wisten van vorige bezoeken dat we anders achteraan bij de rij bij de paspoortenconctrole moesten sluiten en met 2 kinderen die moe zijn hadden we daar geen zin in. Dus hup in de benen en zonder rij bij de paspoortencontrole door naar de bagageband. Daar hadden we vrij snel de bagage maar de kinderwagen liet even op zicht wachten. Maar opnieuw geluk: bij de douane/security konden we doorlopen omdat we met kinderen waren. We wisten de weg naar de autoverhuur en ook daar zo aan de beurt en voor we het wisten konden we onderweg.
Links rijden
Het was weer even wennen, het links rijden. In plaats van links zit rechts de knipperlichthendel. Wanneer je dat vergeet gaan je ruitenwissers aan. En wanneer je ‘normaal’ een kleine bocht maakt moet je nu een grote bocht maken en visa versa. Zolang er maar voldoende ander verkeer is wat je kan volgen gaat het prima. Zodra de weg leeg is wordt het gevaarlijk en het rijden op de verkeerde weghelft minder raar. Gelukkig zijn we met zijn tweeen en herinneren we elkaar aan grote bocht of kleine bocht en lachen we hard om de ruitenwissers die weer eens aangaan wanneer we een bocht willen maken.
Het was een eind rijden maar de rit was mooi
We waren moe. En de meisjes ook. Anna en Livia sliepen haast gelijk in. We reden zo richting de N2, richting George. Het was een eind, zo’n 4 uur rijden. Maar, met een ‘moderne’ auto en twee slapende kinderen is lang rijden voor ons geen moeite. We kwamen langs veel bekende plekken. Plekken met een herinnering. We zijn twee keer eerder in Zuid Afrika geweest en herkenden veel. We genoten. Het uitzicht onderweg is wijds en prachtig. Eindeloze vergezichten. We houden ervan. Maar het verbaasd ons ook elke keer weer hoe groot een land kan zijn.
Lees ook Susan’s nieuwste blog voor Globalicious Magazine over vriendschap kent geen grenzen
In de middag kwamen we aan bij een groot wit huis. Bij het binnenkomen keken we onze ogen uit. Wat een heerlijke ruimte. De auto kon in de garage en de meisjes hadden beide hun eigen slaapkamer. En dan hadden we nog een slaapkamer over. Wat een luxe. We hadden bij een supermarkt onderweg een boodschap gedaan. Na een simpele maaltijd gingen de meisjes in bad en naar bed. Niet veel later wij ook. Het was een lange dag na een veel te korte nacht.
Genieten
De volgende ochtend gingen we op zoek naar het strand. Ewout en Anna gingen met de auto en ik ging met Livia slapend in de drager lopend. Het was niet ver, maar de weg terug was vooral steigend en dan was de auto handiger. Lopend naar en op het strand wisten we één ding zeker: de nieuwe plek moet in de buurt van water/strand.
Wat is het heerlijk om op het strand te lopen. We zijn alledrie dan zo in ons element en ik vermoed Livia tzt ook aangezien zij zo makkelijk meegaat in alles. De eerste hele dag in Zuid Afrika en we kwamen op adem. Wat is dit genieten. Wat een luxe om zo dicht bij zee en strand te zitten. Net als destijds in Den Haag, maar dan met bijna altijd mooi weer.
De rest van de week bestond uit een ochtendwandeling op het strand en de middag school/werk/rust thuis.
Op vrijdag gingen we eropuit en ontdekten we de Redberry farm. Een Aardbeiden boerderij met allerlei activiteiten. Zo konden we op een kleine trein meerijden, zelf aarbeien plukken, pony rijden, bootje varen en verdwalen in een doolhof. Vooral dat laatste hadden we heel veel lol in.
